Mogę być zapomniany czy niewidoczny
Delikatny czy porywisty
Siła moja nie jest moją siłą
Podmuchem żar rozkwitnie
Siła płynie od Stwórcy
W Tobie ogniem się stając
Miesiąc: czerwiec 2010
Sinobrody
Upłynęło ponad pół roku od naszego rozstania, kawał czasu, a dokładnie 7 miesięcy i jeden dzień od Twojej śmierci.
Właśnie słucham Twoich ulubionych kawałków i jeszcze mocniej uzmysławiam sobie ile planów przed nami do zrealizowania…
Mam nadzieję że nie szwendasz się po różnych dziurach za często i masz na mnie oko.
Dotarły do mnie wieści kilka miesięcy temu, że pewno pragnienie uwięziło Cię pomiędzy, jeśli nic się nie zmieniło to sam wybiorę się do Ciebie i skopię Ci ten suchy tyłek, a później pójdziemy na piwo.
Wciąż uśmiechasz się żywy w mej pamięci i tak pozostanie.
Rękawice
To była znajoma mi okolica, trochę zabudowań i sporo zieleni, która miejscami rozrastała się do wielkości sporej łąki.
Latałem pomiędzy nimi omijając płoty, budynki, zachwycając się otwartą przestrzenią pełną zieleni.
Na chwilę wszedłem do niewielkiego namiotu gdzie odbywało się spotkanie, wszyscy się znaliśmy. Okazało się że „metal” wykorzystywany jako implanty, które ma większość z nas, jest zagrożeniem i może nas osłabić. Widziałem jak inni mieli go np. w kostkach , czy innych stawach.
Przykucnąłem bo i ja miałem ten „metal” w kolanach i stawach dłoni, widząc wszystko, słaby od bólu, wyciągałem druty z dłoni, aby pozbyć się słabości.
Zmiana sceny…
Rozmawiam z jakąś kobietą na łóżku, która wydaje mi się znajoma, a może po prostu chce wyglądać na taką. Siedzimy naprzeciw siebie, jej wzrok jest świetlisty, jej tęczówki są bardzo jasne, wciąż patrzy na mnie z wielkim zainteresowaniem.
W pewnym momencie dostrzega u mnie, że mam „rękawiczki” stwierdza, że też chce mieć takie.
Zaczyna zachowywać się coraz bardziej drapieżnie, przez chwilę to znoszę, a gdy widzę że ona nie zamierza odpuścić, mówię jedno święte słowo.
Niczym dobrze wyszkolona matka wielebna z zakonu Bene Gesserit użyłem Głosu 😉
Kobietę unosi w górę, jakby w wewnętrznej implozji, skręca ją z bólu, nie wiem co poczułem,czy odczulałem jej ból, czy było to coś innego, ale wewnątrz siebie potężnie piekący ból.
Gdy odzyskała kontrolę nad swoim ciałem uciekła kilka metrów ode mnie, po chwili chciała ponowie zaatakować. Wstałem i po raz drugi użyłem głosu i słowa, ponownie ją to powaliło.
Wciąż byłem pod wrażeniem tonu swojego głosu, nie było w nim żadnego miłosierdzia czy litości.
Nie podejrzewałem samego siebie o coś takiego, głoś przepełniony taką wolą i pewnością że potrafił zniszczyć przeciwnika.