Orkiestra otchłani…

W opustoszałej restauracji dostrzegłem dwóch mężczyzn wspierających się na sobie.
Żartowali między sobą o białym winie, zapytałem się czy mają czerwone wino, wyciągnęli zieloną butelkę o podejrzanej jakości.
Prowadząc rozmowę zajęliśmy jeden z wielu wolnych stolików, wyglądali na mieszkańców Bliskiego Wschodu.
Ten, który był po lewej stronie jakby w oddaleniu mówił w domyśle o Bogu używając określenia “Odcinający”.
Wyglądało to na kłopoty z wymową, zacząłem mu to tłumaczyć gramatycznie, a później z zaangażowaniem całą istotę rzeczy.
Mężczyzna po prawej siedział bliżej mnie, w tym momencie dostrzegłem zmianę w zachowaniu rozmówców.
Pomimo toczącej się rozmowy, mężczyźni zaczęli się zachowywać dość nerwowo, wyglądało to jak” właśnie zostawiłem żelazko włączone w domu” lub chcieliby uniknąć nadejścia jakiś bliżej nieokreślonych wydarzeń.
Pomimo zmiany nadal udawali, jak gdyby nigdy nic.
Nie daje mi to spokoju, mówię ” że jakby się czegoś bali…”.
Nagle dostrzegam dwie nowe sylwetki, obok mężczyzny po lewej, jedna sylwetka przypomina dziewczynkę, patrzę na jej twarz, dostrzegając jej oczy.
Całe czarne, bezdenne, mówię”przecież Twoje oczy….”
Kamuflaż całkowicie opada, oczy mężczyzny obok niej zmieniają się w bezdenną otchłań czerni, stając się jednym okiem.
Odskakujemy od siebie, butelka toczy się po podłodze, z ust tego po prawej padają wyrwane z kontekstu słowa – “jesteś ciekawy”, “przyjąłeś wino i pieniądze”.
Nie wiem co o tym sądzić, później po wszystkim przychodzi odczucie, czyżby byli orszakiem dyplomatycznym.
W tle panuje piekielny hałas, kakofonia dźwięków rozrywa umysł.
Wszystko przebiega w zastraszającym tempie, góra zmienia się z dołem, pojawi się trzecia osoba, kościsty starzec.
Trudno cokolwiek zrozumieć, huk nie ustaje, padają określenia tych dwóch demonów, po siedmiokroć kim są i co robią.
Po siedmiokroć postacie symbolicznie były odbite łukiem w przestrzeni.
Za każdym słowem, jedna z siedmiu postaci znikała, pomimo psychodelicznej uwertury głos był słyszalny.
W tym całym harmidrze szukałem Boga, czułem potworny strach, jakimś cudem cały ten wrzask, bębny, grzmoty nie wciągnęły i nie rozproszyły.
Bezustannie się modliłem “Panie Jezu…”, obudziłem się, pełen tego wszystkiego spojrzałem na zegarek 4.04, po zapisaniu z czasem wszystko opadło, obudził mnie ranek.

Fabryka snów - sztuka śnienia, bajki terapeutyczne, rozwój