Życie przeciw ptakom cieni

Pierwszą była wizja, która zapowiadała to co wydarzy się na jawie, dość szybko się zrealizowała bo godzinę po obudzeniu.

Następnie krótkie preludium, jazda samochodem ze znajoma, po egzotycznej okolicy.

Stałem przed domem z dwojgiem mężczyzn, jeden z nich był wynalazcą/projektantem, który prezentował maszynę, spełniała założenia i oczekiwania, jakie wynalazca dostał do zrealizowania.
Nie wiem co to za świat, że zawiał wiatr i wyrwał kilku kilogramowy przedmiot i uniósł w dal.

Widząc to myślałem tylko aby to urządzenie nie wpadło w niepowołane ręce, ale tez nikt nie wiedziałby jak je obsługiwać, więc było to w miare bezpieczne.
Po tym wszystkim z drugim mężczyzną oddaliliśmy się od domu wynalazcy, tuż obok nas przemknął dziwny ptak, który nie miał piór, był jakby ze smoły, zmieniał kształt na wietrze.

Powiedziałem do towarzysza, że mi się to nie podoba- uciekamy stąd.
Zaczęliśmy biec, osłaniałem mężczyznę, spodziewając się w każdej chwili niespodzianki. Nagle pojawił sie potężny ptak, który zaczął nas atakować, ochraniałem swoim ciałem towarzysza, w pewnym momencie sam stałem się ptakiem i uniosłem mężczyznę, szponami atakujac wroga.

Ptak zaczął na nas pikować,  nakazalem mężczyźnie aby się oddalił, sam walcząc z napastnikiem, był nieustepliwy, wciąż atakował, każdy jego atak odbijał się we mnie bólem, ale ja też nie ustępowałem. Mam nadzieję że mój towarzysz znalazł bezpieczne miejsce dla siebie.

Po tej walce widzę obraz…

Młody chlopak wraca do domu rodzinnego, przez góry i towarzyszy mu muzyka, chłopak kocha walkę, każdy jego ruch, spojrzenie mówi o tym.

Widzące jego zamiłowanie do broni i walki, przypomniał mi się Takelbery z Akademii Policyjnej 😉

Dociera do domu rodzinnego, gdzie tłum ludzi wychodzi mu na przeciw, z radością się z nim witając.

Bajkowo

Przez ostatni czas nie umieszczałem swoich doświadczeń, zawirowania życiowe, ale niektóre wydarzenia mam w głowie i postaram się je umieścić na stronie, niektóre gdzieś się schowały ale znaczna część da się jeszcze wycisnąć z odmętów pamięci 😉

Wyszedłem z lasu na polanę, widzę bawiące się dzieci, dzieje się coś dziwnego z pogodą raz deszcz, raz śnieg. Witam się z dziećmi, widocznie musimy się dobrze znać, pytam się co się dzieje z pogodą, kto tak miesza.
Dzieci odpowiadają jakbym zadał retoryczne pytanie “Oczywiście, że to Ta w domyśle wstrętna czarownica”. No tak jakbym mógł tego nie wiedzieć 🙂

Przystaje i dotykam dłonią ziemi modląc się i prosząc o błogosławieństwo dla niej, by wszystko wróciło na swoje miejsce i o harmonie dla tego miejsca.
Idąc dalej dostrzegam granicę tego terenu, a na szczycie wzgórza powiewa chorągiew, zewsząd dociera do mnie muzyka, w dłoni mam jakby odtwarzacz który jakby jeszcze wzmacniał to odczucie, bo odtwarzał tą samą otaczającą mnie muzykę.

Medytacja Kury Domowej

Obraz medytującej osoby, siedzącej w pozycji lotosu lub po turecku, o spokojnym obliczu, przymkniętych powiekach, na stałe zagościł już w naszej świadomości. I to na tyle mocno, że wiele osób uważa, że do medytacji potrzebna jest cisza, spokój, stosowna muzyka czy pozycja medytacyjna.

Owszem, miło jest, kiedy mamy te wszystkie dodatki. Jednak ich brak nie wyklucza możliwości zagłębienia się w siebie.

Nie sztuką jest medytować w ciszy, spokoju, niedziałaniu. Buddyjski mnich pogrążony w sobie, może się zanurzać we własnej duszy i w duszy wszechświata, bez ryzyka, że wyrwie go z tych głębin dziecko, telefon, obowiązki domowe. Taki mnich może sobie trwać w lotosie i medytować. A my? W wirze i natłoku codzienności, jaką mamy szanse na zagłębienie się w sobie?
Czytaj dalej Medytacja Kury Domowej

Fabryka snów - sztuka śnienia, bajki terapeutyczne, rozwój