test – Strona 2 – Fabryka snów – sztuka śnienia, bajki terapeutyczne, rozwój

Alice Miller Dramat udanego dziecka…

Alice Miller

Dramat udanego dziecka. Studia nad powrotem do prawdziwego Ja.

Dramat udanego dziecka, najgłośniejszy z bestsellerów Alice Miller, to poruszające studium dyskretnej toksyczności rodziców i opiekunów, pozornie dobrych i kochających swoje dzieci. Wybitna pisarka i psychoterapeutka odsłania przed nami ukryte uwarunkowania tak dziś powszechnego pędu do osiągnięć, chorobliwej potrzeby uznania, skłonności do perwersji i… pomagania ludziom.

Narcyzm, depresje, pełne napięcia, autodestrukcyjne życie możemy przekroczyć decydując się na porzucenie iluzji o „szczęśliwym dzieciństwie”. Obejmując świadomością wydobyte na jaw zapisy emocjonalnych zranień nie szanowanego w swoim jestestwie małego dziecka, powoli odzyskujemy wewnętrzną wolność. Jest to bolesny proces powrotu do prawdziwego Ja, rozwoju samoakceptacji, zdolności do kochania i przyjmowania uczuć, wzrostu odpowiedzialności i uwolnienia od uzależnień.

Ile jest między nami osób wybitnie uzdolnionych, którzy zdobywają olbrzymi autorytet, popularność, robią karierę? Ilu z nich mając to wszystko czuje się osamotnionymi, tęskniącymi za miłością rodziców dzieckiem? Robią wszystko, by zagłuszyć to, co czują, bowiem to, co jest w nich ukryte napawa ich strachem.

Boimy się swoich emocji, ale wypuszczamy je jak dzikie zwierzęta na innych, nie zdając sobie sprawy, że nie potrafimy je kontrolować w stopniu, który nie będzie ranił innych, a tym samym i nas samych.

Toksyczna pedagogika

Zasady jakimi kierują się rodzice wychowujący dzieci, po raz pierwszy nazwała toksyczną pedagogiką Austriaczka polskiego pochodzenia Alice Miller.
Zasady te mówią, że:

1. Władzę nad niepełnoletnimi dziećmi mają rodzice.
2. Rodzice – na podobieństwo bogów – ustalają, co jest dobre, a co złe.
3. Dziecko odpowiada za gniew rodziców.
4. Rodziców zawsze należy kryć.
5. Uczucia dziecka są zagrożeniem dla autokratycznych dorosłych.
6. Wolę dziecka należy złamać jak najszybciej.
7. Odbywa się to w bardzo wczesnym okresie życia, by dziecko “nie zorientowało się” i nie mogło zdemaskować dorosłego.

Przekonanie o absolutnej władzy rodzicielskiej zdaje się pochodzić z czasów królów i monarchów, kiedy władca mógł zrobić z poddanym co mu się żywnie podobało, łącznie z pozbawieniem życia ofiary, która nie miała prawa do obrony. Władca był panem życia i śmierci poddanego, czuł się bezkarny.

Toksyczna pedagogika bez słowa protestu akceptuje tłumienie dziecięcej spontaniczności. Akceptuje bicie, kłamstwa, obłudę, manipulację, straszenie czy wręcz zastraszanie, cofanie miłości, dyscyplinowanie dzieci graniczące z torturowaniem.
Każda z tych metod dąży do bezkrytycznego podporządkowania dziecka woli starszych, zawstydzenia i/lub wzbudzenia poczucia winy.

Alice Miller studiowała filozofię, psychologię i socjologię, następnie kształciła się w zakresie psychoanalizy i przez ponad dwadzieścia lat prowadziła własną praktykę terapeutyczną. Kiedy w roku 1980 wycofała się z prywatnej praktyki i działalności pedagogicznej, zaczęła pisać książki, w których dzieli się swoją wiedzą dotyczącą dzieciństwa. Książki, które zostały wydane w Polsce to:

Zniewolone dzieciństwo
Dramat udanego dziecka
Gdy runą mury milczenia
Bunt ciała

Patricia Evans – Toksyczne słowa – recenzja.

Patricia Evans

Toksyczne słowa

Wydawnictwo Jacek Santorski & Co,
Warszawa 2008, s. 238

“Mój mąż twierdzi, że mnie kocha, a potem mówi i robi, co mu się podoba, uważa, że jest tolerancyjny, choć krytykuje wszystko, co zrobię, i nie liczy się z moją opinią, mówi, że jest spokojny, a przecież codziennie złości się i krzyczy”.

Taki lub podobny opis relacji między małżonkami można usłyszeć niemalże we wszystkich rozmowach z ofiarami przemocy. Osoby doświadczające agresji słownej zazwyczaj wątpią, czy to, co robi partner, jest przemocą.

Patricia Evans o cierpieniach wywołanych agresją słowną pisze z kobiecego punktu widzenia. Książka, powstała na podstawie rozmów z kobietami – ofiarami przemocy psychicznej, które po wielu latach od wydarzeń próbują zrozumieć, co zdarzyło się w ich życiu. Napisana została z myślą o osobach, które zaczynają wątpić, czy ich życie rodzinne oparte jest na partnerskich zasadach.

Autorka postanowiła przedstawić zjawisko przemocy słownej w taki sposób, by uczulić czytelników na subtelne niuanse tej formy przemocy. Dzięki obrazowym opisom poznajemy więc dwa światy: świat sprawcy przemocy – opierający się na poczuciu władzy i kontroli – i świat ofiary – tworzony na bazie siły wewnętrznej i dążeniu do współpracy. Dowiadujemy się, co czuje, co myśli i w co wierzy ofiara, poznajemy też prawa partnerów, naruszane podczas stosowania agresji słownej, rodzaje przemocy oraz ukryte przyczyny występowania w związkach tego typu agresji.

Doświadczenia terapeutyczne autorki pozwoliły również na sformułowanie wskazówek, które mogą pomóc w radzeniu sobie z agresją słowną. Znajdziemy tu zatem konstruktywne sposoby reagowania na zastraszanie, oskarżenia, obarczanie winą, krytykowanie, rozkazywanie, lekceważenie, trywializowanie czy niewybredne żarty. Poznamy także podstawowe, sposoby rozpoznawania agresji, zasady, o których warto pamiętać podczas pracy nad relacjami z partnerem stosującym przemoc słowną, oraz przeszkody, jakie mogą utrudniać ten proces. Lekturę książki warto rozpocząć od krótkiego testu, pozwalającego sprawdzić, czy problem agresji słownej dotyczy również nas samych.

Dodam tylko od siebie…
Książka godna polecenia nie tylko dla kobiet ale i dla mężczyzn, będących ofiarami przemocy ze strony kobiet. Mężczyzna znosi słowną agresję, nie szuka na zewnątrz rozwiązania swojego problemu, dlatego tak mało wiemy na temat ich cierpień. Agresja słowna dotyczy w równym stopniu kobiet i mężczyzn, a co za tym idzie – całych rodzin.