czerwiec 2010 – Strona 2 – Fabryka snów – sztuka śnienia, bajki terapeutyczne, rozwój

Prowokacja

Idąc sobie w bliżej nieokreślonym celu, mijałem dwóch młodych mężczyzn.
Jeden z nich zaczął naigrawać się „że jestem Starszym”, nie byłem mu dłużny i odpowiedziałem mu tym samym podchodząc do niego i ciągnąc go za kosmyk włosów przedrzeźniając jego słowa.

Drugi już nie poprzestał na słowie ale zbliżał się do mnie z wypisaną chęcią w postawie zaatakowania mnie.
Zwróciłem się do niego aby się nie zbliżał bo niechcę go uderzyć, nie skutkowało.

Spojrzałem więc jakby w niego, dostrzegając jego słabość, słabość jego kości, słabość jego dłoni…
Gdy był tuż obok, bezsilny i bezładny „pacnął” tuż obok mnie.

Wspomnienia

…współpracy, walk, ucieczek, skradania, takie to były widocznie czasy, a gdzieś pomiędzy tym obserwowałem w swobodnym locie przemarsz grupy wojowników, przypominali spiżowe posągi pokryte pustynnym piaskiem.
Ceglany kolor z pustynną żółcią tworzyły na ich ciałach bojowe ornamenty.
Każdy z nich rozsiewał wokół siebie śmierć, sam ich widok budził popłoch i przerażenie, mało kto mógł ich oglądać i zachować swoje życie.

Wrzaskliwa masarka

Potężny gmach, szerokie schody i korytarze, w niemieckim stylu.
Na schodach dostrzegam sunącą niczym duch długowłosą kobietę, unosiła się tuż nad schodami, nie stawiając kroku.
Wszystko było przesiąknięte jej krzykiem, każdy kto za długo przebywał by w jej domenie przypłaciłby to szaleństwem.
Smaczku dodawało to że miała zaszyte oczy, zszedłem za nią, kierując się w dół schodów.
Trafiłem chyba do jej spiżarni, gdzie mogłem sobie swobodnie powybierać mięso, mogłem wziąć trzy kawałki. Właścicielka stała obok nie przestając rozsiewać atmosfery szaleństwa i krzyku.
Mięso odrzucało mnie swoim zapachem , musiało leżeć tutaj długi kawał czasu, nie wiem kto by gustował w takim nadpsutym mięsiwie.

Wybrałem 2 kawałki, wybierając trzeci, moja rozmówczyni podeszła do mnie i sama pomogła mi wybrać, rzucając mi odpowiedni kawałek, który był jaśniejszy od dwóch poprzednich.
Wziąłem co miałem wziąć i zaczynałem się zbierać, gospodyni poszła za mną, niejeden horror jest bladym odbiciem tej atmosfery i krzyku który wibrował i przenikał do szpiku kości.

Przy wyjściu miałem chwilowe problemy, dwuskrzydłowe drzwi stare i ciężkie raczej nie często były używane, stawiły mi chwilowy opór. Była to ostatnia chwila na spojrzenie na budynek i na odczucie wszechogarniającego krzyku i szaleństwa.