Nie zapominaj kim jesteś….

W bezmiarze kosmosu w centrum pewnej Mgławicy, żyła sobie nie znana z imienia Gwiazda.
Przed eonami powstał wokół niej układ planetarny, wiele dużych i małych planet, podróżujących komet i innych skalistych mieszkańców.
Pośród tej mieszanki, żyła sobie Planeta, która miewała swoje złote i jasne dni, ale też dni mroku i katastrof.

Właśnie teraz rozgrywały się te drugie, borykała się z różnymi problemami, huraganami, trzęsieniami ziemi, powodziami, zanieczyszczeniem powietrza, które przesłaniało jej niebo.
Starała się jak mogła ale wiele rzeczy jej nie wychodziło, podupadała na duchu, wątpiła że uda się jej wszystko naprawić, by światło Gwiazdy mogło do niej dotrzeć.
Wiedziała, że pewne rzeczy może tylko ona zrobić, szukała, rozwiązywała to co splątane, czasami sama się plątała i zatrzymywała w miejscu.

Zastanawiając się tak pewnego razu, drążyła się co jest jej celem, miała różnego rodzaju przebłyski, ale też intuicyjnie odczuwała sobą co jest jej pisane.
Wciąż wikłała się czy to w swoje problemy, czy też te które napotkała na swojej drodze wokół Gwiazdy.
Trafiła na obłok pyłowy, który zabrał światło, to było już ponad jej siły.
Duch jej schronił się w jej stalowym wnętrzu, zamknął się od środka, nie myślał racjonalnie.
Gwiazda widząc to co się dzieje, zajaśniała potężnym rozbłyskiem.

Planeta całą sobą usłyszała.
-Skup się na celu, nie wszystko jesteś w stanie sama zrobić, pozostaw pewne rzeczy naturalnemu biegowi. Zaufaj.
Jestem twoją jaźnią, jesteśmy jednością, nie zapominaj o tym.
Jeszcze dziś gdy schronisz się za cieniem księżyca, wyślę swoich wysłanników.

Zamknięta od środka, za masywnymi, stalowymi drzwiami, obserwowała.
Pojawiło się dwóch potężnych olbrzymów, pierwszy mówił innym językiem, ciężko było im się porozumieć.
Rozumiał za to język żywiołów, ukoił ziemię, powietrze, wodę oraz wiatr.
Drugi stał z boku, nie odzywał się, można by pomyśleć że tylko się przygląda, gdy nagle szybkim ruchem uniósł zwaliste drzwi, jak gdyby były tylko piórkiem.
To co poranione stało się harmonią życia, to co zamknięte stało się wolnością.

Pamiętaj nie trać nadziei i nie zapominaj kim jesteś, w tym Twoja siła….

Tamanrasset

Być może sądzisz, że dotarłeś na koniec swojego świata
Gdzie zanika nadzieja, wiara i jakakolwiek chęć do życia
Widzisz tylko pustkę i wszechogarniającą pustynię
Ale nawet na skraju wszystkiego co jest Ci znane
Stoi miasto od zarania dziejów
Spójrz oczami wiary, a zobaczysz je w pełnej chwale
W nim nieustanie i wciąż
W życiodajnym rytmie
Bije serce żyjącego Boga

Fabryka snów - sztuka śnienia, bajki terapeutyczne, rozwój