Dużo mówi się o przemocy w rodzinie – tej skrajnej, w patologicznych rodzinach – ale niewiele pisze się czy mówi o codziennej przemocy
w rodzinie wobec małego, starszego czy nastoletniego dziecka, wynikającej
z nieświadomości rodziców i rodzeństwa, którzy również zaznali tej przemocy we własnym dzieciństwie.
Nie próbuję w żaden sposób umniejszać zasług, które im się należą, ale nie chcę już milczeć tylko dlatego,że to społeczne tabu.
Gdy rozpoczynam ten temat w dyskusji, od razu podnosi się krzyk, że nic nie rozumiem, bo… nie masz dzieci,nie masz rodziny, ty nic nie wiesz.
Kto nie rozumie? Kto boi się, że będzie mu zwrócona odpowiedzialność za to, co robi czy zrobił własnemu dziecku, młodszemu bratu czy młodszej siostrze? Co wpłynęło na zaburzenie osobowości młodego człowieka, kiedy w okresie dorastania raz po raz słyszał: „jesteś głupi!”, „a co ty tam wiesz!”, „nie bądź taki mądry!”, „weź przykład z (tutaj wpisz imię), jaki jest grzeczny, mądry, jak dobrze się uczy, jaki jest zaradny”.
Codzienne tego typu sugestie potrafią zniszczyć tożsamość czy wartość człowieka
w jego własnych oczach.
Co skłania człowieka do bezwzględności wobec innych, do wykorzystywania słabszych czy bezbronnych?
Co nauczyło nas być nieufnym, czy wręcz wrogim wobec drugiego człowieka? Skąd w nas tyle agresji wobec siebie i wobec innych?
Skąd w nas tyle obojętności wobec bólu i krzywdy?
Rodząc się wszyscy mamy jednakowe szanse na dobry start w życiu. Jesteśmy radośni, twórczy, pełni wspaniałej energii, którą tak uwielbiają dorośli a dzieci tak chętnie dzielą się nią z całym otoczeniem, nie wyłączając
pluszowych przytulanek, czy zwierząt. A potem gdzieś to z biegiem czasu ginie – dlaczego?
Co niszczy to wszystko, co tak uwielbiamy u maluchów, co po latach objawia się u nich nieśmiałością, krytykanctwem, niezdrową rywalizacją dążącą do zniszczenia przeciwnika? Co nieagresję nazywa słabością, bezbronnością? Co to jest, co każe nam niszczyć naszego dyskutanta, bo ośmielił się mieć inne zdanie, inne poglądy od naszych?