Kiedyś w zamierzchłych czasach;) pewnego wieczora stanąłem przed oknem, z dużo nie widziałem, ale pojawiło się odczucie, które przywiodło mi na myśl pomarańczowe niebo, zapisałem wtedy to widzenie…
Ilekroć widzę takie niebo jak dziś, przypomina mi się nasze drzewko pomarańczowe.
Kolor drobnych kwiatów, które później przerodziły się w małe słoneczne kuleczki, będące ozdobą naszego ogrodu.
Pamiętam jak dziś, pomarańczowe słońca w morzu zieleni.
Byliśmy tacy dumni, jakby to było ostatnie drzewko pomarańczowe na ziemi.
Ile było śmiechu zachodu, biegania wokół drzewka, aby niczego mu nie brakowało.
Ono tak cierpliwie nas znosiło, te nasze humory “może jeszcze czegoś mu brakuje?”, “czy o niczym nie zapomnieliśmy?”, ale naprawdę było warto.
Spoglądając dziś na niebo o świcie, oglądam i odżywa wszystko jakby to było wczoraj.
Nasze drzewko pomarańczowe, od tylu lat już kwitnie.