Pewnego razu na Dachu Świata, żył sobie Olbrzym. Był tak ogromny, że jednym ruchem swojej ręki równał góry i zamki. Gdy tak zapamiętale pracował spodobało mu się jedno skaliste wzgórze, z którego zrobił sobie hełm po czym wybrał się na Wędrówkę.
Kierował się w dół do Innego Świata, roztaczały się przed nim błękitne tarasy, były za małe dla niego aby mógł nimi swobodnie schodzić, wybrał więc drogę jak niczym alpinista mając wciąż przed oczami bezdenna przepaść.
Nagle pojawił się przed nim kościany rycerz, pyszny i pewny swego, prowokował naszego bohatera.
Po co mam się rozpraszać na takie indywiduum zastanawiał się i szedł sobie dalej, przeciwnik wciąż nie odpuszczał, no cóż Olbrzym machnął od niechcenia ręką, co zdecydowanie na stałe wykluczyło rycerzyka z opowieści.
Schodził coraz niżej , teraz drogą były ogromne meble, tutaj jeszcze bardziej musiał być uważnym i ostrożnym , aby nie odpaść od ściany.
Gdy wreszcie jego wędrówka dobiegła końca i poczuł pod stopami Dolny Świat okazało się, że całe to jego zejście i wędrówka otworzyły drogę do Podziemnego Świata.
Niektóre meble poprzewracały się, ponieważ nie wytrzymała podłoga i pękła odkrywając to co do tej pory było ukryte, okazało się że od wieków nikt o nią nie dbał.
W jakiś czarodziejski sposób nasz bohater będąc na powierzchni podróżował duchem do Podziemnego Świata, gdzie wśród pościgów, ucieczek i rozmazanych cieni przemierzał miejsce które było rozkładem.
Po powrocie Olbrzym spotkał pewną Istotę, dostał od niej kilka wskazówek. Padły słowa „Jak myślisz po co tutaj jestem. Jestem aby pomóc Ci się określić…”
Tag: innego
Schronienie
Dom przypominał ten z mojego dzieciństwa, wszędzie krzątali się ludzie. Nagle jeden z domowników stwierdził, że ktoś kręci się koło domu, ktoś inny powiedział że widział jakiegoś starca.
Postanowiłem sprawdzić jakie są fakty, jeden mężczyzna poszedł do innego pokoju przynosząc ze sobą ogromna dwururkę z odpowiednią ilością naboi jak na stado słoni. Przyniósł ją dla mnie, zacząłem sprawdzać wszystkie okna i obserwować otoczenie domu, chwilami było widać jak ktoś przemyka, ale sprytnie się maskował.
W pewnym momencie niezidentyfikowany gość postanowił się ukazać, siedziałem wtedy na krześle bawiąc się bronią. Stanął w oknie chowając się za drewnianą okiennicą, w obawie aby nie zrobić kroku dalej. Porozmawialiśmy sobie trochę, okazał się pomarszczonym karłem w nieokreślonym wieku. Nie wiem czy inni widzieli go za tej drewnianej okiennicy, spojrzeniem dziko miotał na boki. Nic tu nie wskórał, ale z tego co mi wiadomo dopadł innym miejscu kogoś mi znanego. Strach niszczy, zaufanie buduje, jeśli nie zmieni przyzwyczajeń tacy jak ten gość zrobią sobie z niego mielone…
Dziwadło
Miałem ciężki dzień, w pracy komputer na okrągło i po pracy też, wróciłem dopiero około 20 do domu i jeszcze spacerek z psem.
Zasypiałem później na siedząco, lampka nocna obok , włączony komputer i kilka płyt do przesłuchania, niektóre pozytywnie mnie zaskoczyły. Szczególnie ścieżka dźwiękowa z „Ostatniego Samuraja”, która na chwilę mnie obudziła i rozruszała;) Zasnąłem jak kamień, a gdy się obudziłem nic nie pamiętałem aby mi się coś śniło, dotarłem do łazienki, gdzie naszła mnie przytomność jako taka i przypomniałem sobie małe co nie co.
Chyba byłem w odwiedzinach, albo sam byłem tubylcem, w plemieniu przypominającym ludzi żyjących na Nowej Gwinei. To, że noszą rożne dziwne ozdoby to wiadomo, a co innego nosić te ozdoby:) jakiś zlepek gałęzi, ozdóbek wszelakich, piór i Bóg wie co tam jeszcze było, przeszkadzało mi w chodzeniu. Na szczęście w pewnym momencie samo odpadło lub nie musiałem juz tego nosić, sprawy przybrały trochę szybsze tempo. Pojawiło się dziwne stworzenie, dłonie i nogi były tej samej długości, tułów był w zaniku, tak jak i głowa, wszystko w kolorach brązu.
Całe ciało było pałąkowate, ale pomimo tego stworzonko było gibkie i szybkie, co można było zauważyć po pościgu. Zręcznie uciekało, a czym było nie mam zielonego pojęcia, tutaj tubylcy musieliby się wypowiedzieć na ten temat:) W całym tym pościgu trafiłem w pewnego pomieszczenia pełnego szyb różnych kształtow i rozmiarów, zacząłem szukać odpowiedniej “szyby”, gwoli ścisłości wszystkie były czyste i o ładnie wykończonych krawędziach. Na niektórych półkach zalegały płyty cd.
Już inna historia
Odniosłem wrażenie jakby było to „super szybki” kurs pilotażu odrzutowca.
Po krótkim przeszkoleniu wystartowałem, dziwiąc sie jakim cudem:) człowiek myśli sobie przecież to nie może być takie proste jeszcze sie zabije i co będzie;)
Wiele rzeczy wydaje się nam nie do przejścia i prawie niemożliwe, jak widać nie wszystko wygląda tak jak się nam to wydaje:)
Moje myśli zaakceptowały, że udało się wystartować, później instruktor tłumaczy co trzeba zrobić aby wylądować, ponownie pojawiają się myśli typu, że coś pomieszam, że to nie tak, jak można czymś takim latać, jak łatwo coś pomylić.
Jak widać na załączonym obrazku ciężko przełamać stereotypy, schematy i przyzwyczajenia myślowe.
Dochodzi też rozkaz, wylądowania w wyznaczonym miejscu, no cóż lecę we wskazanym kierunku, już nie myśląc „jak”;)