Zasady jakimi kierują się rodzice wychowujący dzieci, po raz pierwszy nazwała toksyczną pedagogiką Austriaczka polskiego pochodzenia Alice Miller.
Zasady te mówią, że:
1. Władzę nad niepełnoletnimi dziećmi mają rodzice.
2. Rodzice – na podobieństwo bogów – ustalają, co jest dobre, a co złe.
3. Dziecko odpowiada za gniew rodziców.
4. Rodziców zawsze należy kryć.
5. Uczucia dziecka są zagrożeniem dla autokratycznych dorosłych.
6. Wolę dziecka należy złamać jak najszybciej.
7. Odbywa się to w bardzo wczesnym okresie życia, by dziecko “nie zorientowało się” i nie mogło zdemaskować dorosłego.
Przekonanie o absolutnej władzy rodzicielskiej zdaje się pochodzić z czasów królów i monarchów, kiedy władca mógł zrobić z poddanym co mu się żywnie podobało, łącznie z pozbawieniem życia ofiary, która nie miała prawa do obrony. Władca był panem życia i śmierci poddanego, czuł się bezkarny.
Toksyczna pedagogika bez słowa protestu akceptuje tłumienie dziecięcej spontaniczności. Akceptuje bicie, kłamstwa, obłudę, manipulację, straszenie czy wręcz zastraszanie, cofanie miłości, dyscyplinowanie dzieci graniczące z torturowaniem.
Każda z tych metod dąży do bezkrytycznego podporządkowania dziecka woli starszych, zawstydzenia i/lub wzbudzenia poczucia winy.
Alice Miller studiowała filozofię, psychologię i socjologię, następnie kształciła się w zakresie psychoanalizy i przez ponad dwadzieścia lat prowadziła własną praktykę terapeutyczną. Kiedy w roku 1980 wycofała się z prywatnej praktyki i działalności pedagogicznej, zaczęła pisać książki, w których dzieli się swoją wiedzą dotyczącą dzieciństwa. Książki, które zostały wydane w Polsce to:
Zniewolone dzieciństwo
Dramat udanego dziecka
Gdy runą mury milczenia
Bunt ciała
