obe – Strona 7 – Fabryka snów – sztuka śnienia, bajki terapeutyczne, rozwój

Uczłowieczenie człowieka, czyli rodzic też człowiek

Zadam kilka prostych pytań:

– Kim są dla ciebie rodzice? Jaki jest ojciec, jaka matka? Jak określisz ich osobowość?
– W jaki sposób ojciec okazuje lub okazywał smutek, złość, gniew, radość, zadowolenie wobec twojej matki, wobec ciebie, wobec twojego rodzeństwa?
– W jaki sposób matka okazuje lub okazywała smutek, złość gniew, radość, zadowolenie wobec twojego ojca, wobec ciebie, wobec twojego rodzeństwa?
– W jaki sposób rodzice okazują lub okazywali smutek, złość, gniew, radość, zadowolenie wobec siebie w obecności wszystkich członków rodziny i wobec każdego z osobna, również wobec ciebie?
– W jaki sposób twoje rodzeństwo okazuje lub okazywało złość, gniew, radość, zadowolenie w obecności obojga rodziców, w obecności ojca, matki, wobec młodszego rodzeństwa i wobec ciebie?
– Czy podoba ci się sposób, w jaki członkowie twojej rodziny wyrażają swoje emocje i uczucia?
– W jaki sposób ty wyrażasz emocje i uczucia wobec każdego z rodziców i rodzeństwa? Jak i w jaki sposób wyrażasz je poza domem rodzinnym, będąc w towarzystwie rówieśników lub w stosunku do osób starszych?

Jeżeli odpowiadając szczerze na wyżej postawione pytania potrafisz być szczery wobec siebie, powinnam w tym miejscu zakończyć pisanie, ponieważ odpowiedzi, które uzyskasz, pomogą ci uczłowieczyć własnych rodziców i zacząć traktować ich jak ludzi, a nie nadludzi. Rodzice nie są nietykalnymi bogami, nie są to również nietykalne autorytety z glejtami na nieomylność. Są to tacy sami ludzie jak ty, sąsiad czy inni. Oni też mieli rodziców, którzy ich wychowywali, też od kogoś uczyli się zachowań, wyrażania uczuć i emocji, które zastosowali we własnych rodzinach.
W ich rodzinach też stosowane były represje, przemoc pod każdą postacią i agresywność wobec dzieci. Przekazane wzorce i zachowania zastosowali w rodzinach przez siebie tworzonych, wzbogacone własnymi doświadczeniami.

… bo tak bardzo cię kocham!

“Zastraszę cię, wejdę z butami w twoje życie, naładuję cię poczuciem winy i odrę cię z wszelkiej pewności siebie, bo w ten sposób mogę utrzymać nad tobą kontrolę – by pokazać ci, jak bardzo cię kocham!”

Nie pamiętam już, w której z książek znalazłam to zdanie, które umieściłam w nagłówku bloga. Brzmi ono jak chora definicja najwznioślejszej z uczuć – miłości. Miłości do dziecka, do rodziców, do współpartnera, do przyjaciela… Poraziła mnie prawda krzycząca zza tych słów. Destrukcja, zniewalanie, niszczenie tożsamości drugiego człowieka – i to wszystko w imię miłości (!).

Czy miłością jest zastraszanie, szantaż, odzieranie z człowieczeństwa drugą istotę ludzką?
Czy miłością jest ograniczanie, nadmierna kontrola i manipulacja wolną wolą drugiego człowieka, zmuszając w ten sposób do podporządkowania go sobie?
Czy miłością jest zadawanie bólu drugiej osobie, by zaspokoić swoje chore potrzeby i wymagania wobec niej, i żeby poczuć się lepiej kosztem jej cierpienia?

Za tym wszystkim kryje się strach i niedowartościowanie osoby stosującej te wymagania. Kiedy zastraszy i upokorzy osobę kochaną, czuje się silniejszy, bardziej wartościowy. Kiedy poniży i zmanipuluje, wydaje się mu/jej, że w ten sposób zyska na wartości – przysłowiowo obetnie głowę, by poczuć się kimś lepszym.

Zastraszę cię, bo w ten sposób odbiorę ci siły do walki. Kontrolując twoje myśli, przyjaciół, twoje zainteresowania, udowodnię ci, że jesteś nikim, jesteś zerem, beze mnie sobie nie poradzisz. I w ten sposób pokażę ci, jak bardzo cię kocham, jak bardzo jestem zależny/zależna od ciebie. Moją słabość ukryję za twoim bólem, mój strach ubiorę w niszczenie twojej indywidualności, bo w ten sposób utrzymam cię przy sobie…
Moje przerażenie zniszczy wszystko, co najpiękniejsze jest między tobą i mną… bym nie poczuł bólu rozstania… bym nie czuł zranień, które kiedyś mi zadasz…

Szalony kapelusznik

Jechałem z grupą ludzi autobusem, niby nic wielkiego, tylko nasz kierowca było trochę inny od tradycyjnego.
Stał w odległości kilku metrów od swojego stanowiska, pomiędzy fotelami i zaznaczam autobus był w ruchu. Wszyscy mieli serce w gardle, autobus przy pełnej prędkości wchodził w zakręty, a nasz wspaniały kierowca stał wczuwając się jak to na odległość kieruje autobusem i przekonywał nas, że on steruje pojazdem siłą woli. Jakimś cudem nie wylądowaliśmy na pierwszym lepszym słupie, czyli jakoś to działało, ale sami chyba nie chcielibyście jeździć autobusem bez kierowcy, a już tym bardziej jeśli to jest szalony kapelusznik, który sądzi że poprowadzi siłą woli. 🙂

Jest coś w tym śnie z mojego obecnego życia.
Nie bójmy się wziąć je w swoje ręce, poczujmy ster i kierunek…