Pewnego razu na Dachu Świata, żył sobie Olbrzym. Był tak ogromny, że jednym ruchem swojej ręki równał góry i zamki. Gdy tak zapamiętale pracował spodobało mu się jedno skaliste wzgórze, z którego zrobił sobie hełm po czym wybrał się na Wędrówkę.
Kierował się w dół do Innego Świata, roztaczały się przed nim błękitne tarasy, były za małe dla niego aby mógł nimi swobodnie schodzić, wybrał więc drogę jak niczym alpinista mając wciąż przed oczami bezdenna przepaść.
Nagle pojawił się przed nim kościany rycerz, pyszny i pewny swego, prowokował naszego bohatera.
Po co mam się rozpraszać na takie indywiduum zastanawiał się i szedł sobie dalej, przeciwnik wciąż nie odpuszczał, no cóż Olbrzym machnął od niechcenia ręką, co zdecydowanie na stałe wykluczyło rycerzyka z opowieści.
Schodził coraz niżej , teraz drogą były ogromne meble, tutaj jeszcze bardziej musiał być uważnym i ostrożnym , aby nie odpaść od ściany.
Gdy wreszcie jego wędrówka dobiegła końca i poczuł pod stopami Dolny Świat okazało się, że całe to jego zejście i wędrówka otworzyły drogę do Podziemnego Świata.
Niektóre meble poprzewracały się, ponieważ nie wytrzymała podłoga i pękła odkrywając to co do tej pory było ukryte, okazało się że od wieków nikt o nią nie dbał.
W jakiś czarodziejski sposób nasz bohater będąc na powierzchni podróżował duchem do Podziemnego Świata, gdzie wśród pościgów, ucieczek i rozmazanych cieni przemierzał miejsce które było rozkładem.
Po powrocie Olbrzym spotkał pewną Istotę, dostał od niej kilka wskazówek. Padły słowa „Jak myślisz po co tutaj jestem. Jestem aby pomóc Ci się określić…”
Tag: podróż
Lung-gom
Biegłem, nie
stawiając kroku, wyglądało to jakbym sunął tuż nad ziemią.Miałem wrażenie, że
mógłbym tak biec i biec, okazało się, że nie mam “baku bez dna” i
musiałem odpoczywać. Docierając do jednego miasta widzę znajomego, który
deklaruje, że mnie podwiezie, rozpatrując to w myślach czy skorzystam z jego
propozycji, wybrałem swój środek transportu. W podróży okazało się że nie
musząc odpoczywać mogę „przebiec” odległość czterech starożytnych maratonów.Na jednym „przystanku”
odpoczywałem przy małym dziecku i jego babci, tak jakbym wpadł nagle w
odwiedziny, wyglądali jak mieszkańcy Himalajów.
Jak patrzeć na tą „podróż”,
być może – „dotrzesz tam gdzie chcesz, ale są chwile, kiedy musisz wyczekać (zebrać
siły) odpowiedniego momentu do dalszej drogi”.
Dziecko i jego
babcia przypomniały mi inny sen sprzed wielu lat, ktoś poprosił mnie w nim o
odprowadzenie dziecka do wioski, gdzie tłem też były Himalaje. Wioska leżała
tuż nad rzeką, której brzeg był obłożony kamieniami, miejscami nawet murowany, pamiętam
jak dziś schody, aby wyjść na poziom miasta. Wszedłem do domu, w którym główne
pomieszczenie było jakąś salą obrad, a do dokoła były rozsiane mniejsze pokoiki.
Spotkałem się ze starszymi wioski, widać było że są bardzo starzy, dziwnie
wyglądali, włosy mieli uplecione w warkocze, coś wydzierało się z ich
spojrzenia i mimiki. Ni to młodość/przewrotność, nie było to naturalne jednym słowem. Wciąż pamiętam
powitalne skinięcie głowy i to spojrzenie „starca”.
Święta i Mały Książę
Pewnego razu, znienacka, totalnie z zaskoczenia, Mały Książę dostał wiadomość.
Treść była bardzo zaskakująca, z tytułu że żył sobie na bardzo małej planetce i nigdzie nie podróżował, tym bardziej go zaskoczyła.
Dostał zaproszenie do odległego Miasta Miłości, to dla niego jakby na innej planecie,aby tam w skrytym i nieskrytym miejscu porozmawiać ze pewną Świętą.
I tak jak stał i w tym czym był, pojechał w siną dal na spotkanie.
Miał farta i szczęśliwie dotarł na miejsce, po krótkiej wędrówce usiadł w tym cichym azylu, zastanawiając się mocno o czym będą rozmawiać, on jest przecież taki tyci tyci, a Święta to ogromna osoba w porównaniu do niego.
O czym to mogą rozmawiać Święci i tacy mali chłopcy jak on, chodziło mu wciąż po jego małej główce.
Nasłuchiwał wszystkimi swoimi zmysłami, serduszko biło mu zapewne jak oszalałe choć on nawet tego nie czuł.
Siedząc sobie w ciszy, zastanawiał się swoim małym rozumkiem gdzie jest ta Święta, czy już przyszła czy nie.
Święta musiała widzieć całe to jego “myślenie” i zrobiła mu niespodziankę, cichutko usiadła sobie obok niego delikatnie dotykając go w ramię.
Od tej chwili Mały Książę już nie myśli o Świętej jako „ogrrrrrrrrrrrooooooooooooooomnej”.
Stała się mu bliższa, bo czymże jest ”małe” lub „duże” gdy dwa serca rozmawiają?