sen – Strona 11 – Fabryka snów – sztuka śnienia, bajki terapeutyczne, rozwój

Wspomnienia…pierwsze wyjaśnienia.

Ten, który przyszedł, tuż przed swoim odejściem, ukazał mi kilka spraw w nowym świetle.
Opowiedziałem mu sen, a On na to “Twoje sny już od dawna nie są snami”.

…Osaczano mnie, gdziekolwiek poszedłem, zawsze ktoś był na mej drodze, czasami nawet więcej niż kilku dziwnych “typków”, zapewne mieli ochotę pokazać mi swoją nową kolekcję znaczków pocztowych.
Wbiegłem do budynku, przypominał on wieżę, schody były kręte, wchodziłem po nich jak najszybciej. Trafiłem do pokoju gdzie byłaś Ty, z jakąś kobietą, zamieniliśmy kilka słów. Pobiegłem dalej, już nie po schodach, wybrałem krótszą drogę, skoczyłem, spadając krzyknąłem…
Zniknęło wszystko i wszyscy przeciwnicy, widziałem tylko białą przestrzeń.
Gdy stanąłem na twardej ziemi, przestrzeń jakby na nowo powstawała, wokół mnie odbijały się kule rozproszonej materii.

“Krzyknąłeś Jej imię,efekty sam widziałeś, wiesz o tym od dawna jesteście Połączeni, żadna istota we Wszechświecie nie jest w stanie Was rozdzielić, oprócz Was samych.
Jesteście najlepszym …, wielu będzie chciało Wam przeszkodzić…”
Odszedł.

2006-01-25 22:46:33

Stąpanie po Aniołach…

Budynek był ogromny, wiele pomieszczeń, wszędzie pełno ludzi.
Labirynt pokoi, drzwi, długich i krętych korytarzy.
Szukam “czegoś” i nie zamierzam się poddać.
W pewnym momencie idę boso, w pierwszej chwili myślę, że powinieniem zawrócić, by odnaleźć buty, ale to tylko moment zawahania.
Szukam dalej…
Odnajduję Drzwi, wchodzę do wielkiego pomieszczenia, okazuje się że jest to Świątynia.
W oddali dostrzegam Ołtarz, wszystko jest bardzo stare, przesiąkam atmosferą miejsca.
Części niektórych elementów są jakby zniszczone i być może są odnawiane, ale pojawiają się też mysli, że to tak ma wyglądać.
W centralnej części Świątyni przy Ołtarzu, najzwyklejsza ziemia jest podłogą.
Ściany idą po linii okręgu, za to zadziwiająca jest podłoga, która rozciąga się przede mną.
Setki, tysiące rzeźb Aniołów, widzę ich twarze, skrzydła, tak jakby podtrzymywały wszystko…
Stąpam po Nich delikatnie, czując każdy krok, dostrzegając najmniejsze szczegóły ich twarzy, powoli wychodzę.

A na jawie w świetle dnia szukam wyjaśnienia snu.

“bose stopy – to symbol dobrowolnego ubóstwa ze względu na Chrystusa, który ” stał się ubogim, aby nas ubóstwem Swoim ubogacić” (2 Kor 8, 9).
Wyrażają też one gotowość do podjęcia każdej woli Bożej, choć realizacja Bożych zamierzeń często rani ogołocone stopy.”

Prowadząc rozmowę z kimś znajomym, nagle dostrzegam następstwo zdarzeń, których sen był zapowiedzią.
Odwiedzają mnie…

2006-01-20 13:21:48

Mjölnir

Nie często mam takie wizyty, pamiętam kilka na takim szczeblu, przynajmniej tak mi się wydaje 😉
Postrzegałem istotę jako delikatną i bezwłosą, sądzę że wybrała taki a nie inny wygląd dla swoich celów.
Dostałem informacje o tej istocie w postaci jakby jednego impulsu, podobny przekaz informacji opisywał Monroe. Istota korzystała z jakiegoś transferowego urządzenia, które umożliwiało „podróż”, złożoną z dwóch powielonych podwójnie etapów, wyjścia i powrotu.
Z przekazanych informacji wynikało, że istota nie jest do końca pokojowo nastawiona, czyli niezły zabijaka. Istniało zagrożenie ale póki „podróżowała”, nie było jasne z jakim nastawieniem wróci i jaka będzie wobec mnie. Oddaliłem się w bezpieczne miejsce, obawiając się najgorszego, całemu zdarzeniu towarzyszyło specyficzne zabarwienie otoczenia.
Do końca byłem sceptyczny co do swojego bezpieczeństwa, gdy istota się pojawiła, powoli wchodząc do pokoju, okazało się, że jednak się myliłem, ale jak to się mówi lepiej dmuchać na zimne.

Kto wie o co w tym wszystkim chodzi, przez kilka lat byłem na wojennej ścieżce, z pewną grupą istot, ich intrygi i wszędzie sięgające macki tłoczyły jad w moje życie.
Sprzymierzeńcy, fortele, „finta w fincie”, zerwały tkaną przez nich żmudnie pajęczynę.
I pojawia się teraz ktoś, pod postacią potężnego i zajadłego przeciwnika tych istot, w jakim celu czas pokaże.

ps. 15.01.2010 Wczoraj do mnie dotarło, że ten sen to tylko przedstawienie, a tak naprawdę zobaczyłem samego siebie