Z oddali dostrzegłem kilka ocalałych budynków, niewiele zostało z całego Miasta.
Powoli zbliżaliśmy się do zabudowań, przez zgliszcza prowadziła mnie Przewodniczka, którą znam od wielu lat.
Po dotarciu na miejsce okazało się, że nie zachowały się żadne schody i aby wejść do budynku, musieliśmy wspinać się po powalonym ogromnym drzewie, które przeprowadziło nas ponad zwałami gruzu.
Wspinając się bo drewnianym pniu uświadomiłem sobie, że gdzie nie gdzie jest on ubrudzony ludzkimi odchodami, nie ułatwiało to podejścia, a Przewodniczka nie zwalniała tempa.
Widocznie to co się tutaj stało, pozbawiło tych ocalałych ludzi ze wszystkiego, zostało im tylko tych kilka zrujnowanych kamienic.
Gdy dotarliśmy do środka okazało się, że powstało coś tam na kształt szpitala polowego.
Ścisk jaki tam panował, brud i zagracenie był niewyobrażalny, ludzie leżeli na czymś co kiedyś mogło przypominać łóżka.
Na korytarzach pełno było pozgniatanych stalowych elementów, od drobnych, po zniszczone rusztowania które barykadowały totalnie niektóre przejścia.
Ci którzy mieli się lepiej pomagali chorym, ocaleni pomimo wojny i braku najprostszych podstawowych rzeczy starali się przeżyć w tych postapokaliptycznych warunkach.
Ironią tego wszystkiego jest to, że broń która przyniosła im wszystkim zagładę pochodziła od nich samych.
To co sprowadziło największe zniszczenie, zbudowane było przede wszystkim z niskiego poczucia własnej wartości, a co za tym idzie wewnętrznej walki, frustracji, pesymizmu, wstydu i nieustannego zamartwiania.
Powoli dzień za dniem mieszkańcy mogą odbudować Miasto, o ile zmienią się wewnętrznie…
