Otacza mnie mrok, chwilami ledwo co widać, widzę sytuacje z różnych ujęć, przez co łatwiej mi określić miejsce i cały przebieg akcji.
Potężna jaskinia, przywodząca na myśl naturalną kopułę, przed nami niebezpieczna i ukryta w ciemności droga w dół.
Jedyną możliwością poruszania są skalne platformy, które rozchodzą się od środka jaskini, mrok nie ułatwia nam działań, ale zarazem jest naszym sprzymierzeńcem.
Powoli i z rozwagą wybieramy platformy z każdym krokiem zbliżając się do dna jaskini.
Ostatnia platforma, wynurzamy się z mroku, tutaj już panuje światło, atakujemy z zaskoczenia, wszędzie popłoch i bieganina.
Zdobywamy pilnie strzeżony materiał, rozciągam przed sobą zdobycz, oglądając jego fakturę, wiem że jest bezcenny dla mieszkańców jaskini.
Kontrolujemy sytuację, daję też do zrozumienia wszystkim na około, że w każdej chwili mogę go zniszczyć, zbliżając go do ognia.
Przywódczyni plemienia nie ma innego wyjścia, zmuszona jest by z nami pertraktować.
Miesiąc: styczeń 2010
Bagaż
Akcja rozgrywała się na stacji kolejowej, gdzie setki ludzi oczekiwało na pociąg, wielu stało pod ścianami, pełno bagażu i różnych tobołków.
Chodziłem z kimś znajomym, okazało się że pociąg na który czekamy niedługo nadjedzie, opóźniony o 20 min. Nagle okazało się, że nie mogę znaleźć swojego plecaka, przebiegam różne pomieszczenia, staram się sobie przypomnieć gdzie go postawiłem, szukam go wśród bagaży innych podróżnych stojących pod ścianami, wciąż nie mogę go znaleźć.
Bez niego nie widzę sensu abym jechał tym pociągiem, myśli przebiegają mi przez głowę, zostać, gdy inni już pojadą, wrócić się po niego, jechać tak jak stoję, bezustanna rozterka a czas goni.
Nagle dostrzegam go w pomieszczeniu przypominającym salę sportową, jest otwarty, ale sprawdzam jego zawartość nic nie brakuje, czuje ulgę i mówię o tym swojemu towarzyszowi.
Na spokojnie wracamy na stacje, wchodząc głównym wejściem, pojawia się mój pies, towarzysz podaje mi kaganiec aby założył psu, abyśmy nie mieli kłopotów na stacji.
Droga przed nami…
W tym przypadku plecak jest osobą, bliską mi osobą, sny mają swoją logikę, jak widać czasami bardzo zawoalowaną.
Szalony kapelusznik
Jechałem z grupą ludzi autobusem, niby nic wielkiego, tylko nasz kierowca było trochę inny od tradycyjnego.
Stał w odległości kilku metrów od swojego stanowiska, pomiędzy fotelami i zaznaczam autobus był w ruchu. Wszyscy mieli serce w gardle, autobus przy pełnej prędkości wchodził w zakręty, a nasz wspaniały kierowca stał wczuwając się jak to na odległość kieruje autobusem i przekonywał nas, że on steruje pojazdem siłą woli. Jakimś cudem nie wylądowaliśmy na pierwszym lepszym słupie, czyli jakoś to działało, ale sami chyba nie chcielibyście jeździć autobusem bez kierowcy, a już tym bardziej jeśli to jest szalony kapelusznik, który sądzi że poprowadzi siłą woli. 🙂
Jest coś w tym śnie z mojego obecnego życia.
Nie bójmy się wziąć je w swoje ręce, poczujmy ster i kierunek…