Kategoria: Opowieści z Niejednego Snu

Mjölnir

Nie często mam takie wizyty, pamiętam kilka na takim szczeblu, przynajmniej tak mi się wydaje 😉
Postrzegałem istotę jako delikatną i bezwłosą, sądzę że wybrała taki a nie inny wygląd dla swoich celów.
Dostałem informacje o tej istocie w postaci jakby jednego impulsu, podobny przekaz informacji opisywał Monroe. Istota korzystała z jakiegoś transferowego urządzenia, które umożliwiało „podróż”, złożoną z dwóch powielonych podwójnie etapów, wyjścia i powrotu.
Z przekazanych informacji wynikało, że istota nie jest do końca pokojowo nastawiona, czyli niezły zabijaka. Istniało zagrożenie ale póki „podróżowała”, nie było jasne z jakim nastawieniem wróci i jaka będzie wobec mnie. Oddaliłem się w bezpieczne miejsce, obawiając się najgorszego, całemu zdarzeniu towarzyszyło specyficzne zabarwienie otoczenia.
Do końca byłem sceptyczny co do swojego bezpieczeństwa, gdy istota się pojawiła, powoli wchodząc do pokoju, okazało się, że jednak się myliłem, ale jak to się mówi lepiej dmuchać na zimne.

Kto wie o co w tym wszystkim chodzi, przez kilka lat byłem na wojennej ścieżce, z pewną grupą istot, ich intrygi i wszędzie sięgające macki tłoczyły jad w moje życie.
Sprzymierzeńcy, fortele, „finta w fincie”, zerwały tkaną przez nich żmudnie pajęczynę.
I pojawia się teraz ktoś, pod postacią potężnego i zajadłego przeciwnika tych istot, w jakim celu czas pokaże.

ps. 15.01.2010 Wczoraj do mnie dotarło, że ten sen to tylko przedstawienie, a tak naprawdę zobaczyłem samego siebie

Tożsamość

Jadę sobie na lekkim rowerze, swobodnie pokonuje wzniesienia i nierówności.
Docieram do 3 opuszczonych ogromnych budowli, do jednej wchodzi jakiś nie znany mi mężczyzna. Pojawia się mój dobry kumpel i razem idziemy na rekonesans, w głąb jednego z budynków.

Wszystko jest w rozkładzie, podłogi i sufity wszystko się rozpada. Pomimo tego wdrapaliśmy się na niezła wysokość, nagle pod nami urywa się podłoga o mało nie poleciałem w dół, ale poświecenie mojego kumpla mnie uratowało.
Jego gwałtowny ruch powstrzymał mnie przed upadkiem ale przyczynił się do tego, że on zawisł nad przepaścią. Zdając sobie sprawę z zagrożenia, że to już może być koniec, żegnamy się tak jakbyśmy mieli się już nie zobaczyć. Jakiś cudem udało nam się ustać, powiedziałem krótko i niecenzuralnie „spier…” stąd 😉 Wychodząc z budynku, mój kumpel wyszedł w bordowej sukience z czarnymi obramowaniami.

Opowiedziałem mu ten sen, przyznał się że ma problem, w pewnej dziedzinie swojego życia.

Ślimak

Jesteśmy w górach, dokoła pełno asfaltu i ludzi, być może jest to wynikiem moich myśli na jawie, że polskie góry są chwilami zadeptywane przez ilość ludzi i samochodów.

Dostrzegam na kamieniu dużego, przezroczystego ślimaka. Jego kolor jest bardzo delikatny ledwo co przebija, pomarańcz, ukazujący całe wnętrze ślimaka.
Przybliżam się i mój wzrok staje się jakby szkłem powiększającym, zaglądam w głąb ślimaka, dostrzegam jakby dwa narządy.
Jeden szczególnie się wyróżnia bo jest największy, pierwsza myśl że przypomina jabłko.
Zwiększam powiększenie, dostrzegam najmniejsze szczegóły, różnicę w kolorach narządu i pomimo takiego zbliżenia widzę wciąż jabłko. Sercem ślimaka jest „jabłko”.

W realu zacząłem zastanawiać się nad tym co widziałem, ślimak nie jedną ma symbolikę.

Znalazłem coś takiego:
„Ślimak, po hiszpańsku caracol, (w języku tsotsil „puy”), to od dawien dawna bardzo ważny symbol Indian zamieszkujących stan Chiapas. W niektórych regionach ślimak był uważany za święte zwierzę i symbolizował „wchodzenie” do serca oraz jednocześnie „wychodzenie” z serca. Ślimakiem nazywano te ż wspólnotę, aby słowo przechodzące od jednej osoby do drugiej doprowadziło do narodzin porozumienia.”

Ślimak to ja, ale czy sięgnę po owoc w swoim sercu?

Fabryka snów - sztuka śnienia, bajki terapeutyczne, rozwój