Opowieści z Niejednego Snu – Strona 29 – Fabryka snów – sztuka śnienia, bajki terapeutyczne, rozwój

Wizyta

Z jakiegoś powodu byłem wyjątkową osoba w tym świecie, gdzie moi najbliżsi stanowili zbrojną Rodzinę.
Na dachu naszego domu pośród oszklonych wieżyczek które wyglądały niczym latarnie morskie, wszystkie okna były po otwierane, zebraliśmy się w oczekiwaniu, tak jakby nadciągał atak.
Moja „wyjątkowość” polegała tez na tym, że chcieli na tym korzystać inni, przeciwna „zła” Rodzina, a przez ich aspiracje ginęli ludzie.
Oburzyło mnie to i postanowiłem temu zaradzić, podjąłem decyzje że spotkam się z głową rodziny wrogów. Poszedłem do ich lokalu, spędziłem tam wiele godzin czekając na ich decyzje, w trakcie oczekiwania, chodziłem po barierkach wspinałem się po różnych rurkach, przeciskałem się przez różne zakamarki cały czas będąc obserwowanym, jednym słowem dbałem o formę.

W pewnym momencie okazało się, że pod schody które prowadziły do lokalu podjedzie kierowca, który zawiezie mnie na miejsce, podjechała długa, żółta limuzyna.
Krótka rozmowa z kierowca i jedziemy na miejsce, auto niby takie pojemne, a jechałem ściśnięty, bo coś ograniczało miejsce.

Dojechaliśmy do pewnej kamienicy, która mieściła w sobie sporą hale restauracyjna, przez cala jej długość zamontowana była ławka-stół na której siedzieli lub stali w oczekiwaniu członkowie klanu na swojego przywódcę.
Nadchodzi, wszyscy stanieli na ławce, odchyleni byli skrajnie do tylu, aby pod żadnym pozorem nie upaść bo ławka była pochylona pod pewnym kątem. Okazało się, że jest to kobieta, wszyscy byli wyprężeni, nerwowi i robili dobre miny do zlej gry.
Stałem drugi od wejścia, dokładnie nie pamiętam czy sama wybrała tego nieszczęśnika czy ktoś wskazał jakiegoś, że niby jest na niego skarga.
Wskazany podszedł do swojej Szefowej z uśmiechem i pełen „miłości”, ona wchodząc do hali wypowiada jakąś formułkę jak hymn czy pozdrowienie w Rodzinie.
Nieszczęśnik zbliżył się do Władczyni, miała orientalna urodę, pełen uśmiech i pożarła jednym ruchem osobnika.
Po tym zdarzeniu powtórzyła formułkę na przywitanie jak by się nic nie stało, nie wiem co widzieli w tym momencie inni, ale ja widziałem że ta kobieta nie jest tylko kobietą ale kimś w rodzaju połączenia człowieka i bliżej nie określonego zwierzęcia, pierwsze skojarzenie było z koniem. Makabreska spokojnie szła sobie środkiem Sali.

Rzeka

Idę brzegiem Rzeki, nad którą się urodziłem i nad którą mieszkam.

Rzeka jest chora, coś ją zanieczyszcza, zmieniła też kierunek i płynie w górę swojego koryta. Nie jestem sam i razem szukamy wyjaśnienia, rozglądając się też, za jakimś czystym miejscem. Po powierzchni wody przesuwają się białe kożuchy, a woda mieni się różnymi odcieniami żółci.

W pewnym momencie z niewiadomych powodów Rzeka zaczyna się oczyszczać, wszystko to, co czyni ją brudną ustępuje i cofa się. Naszym oczom odsłania się czysta plaża, z drobniutkim piaskiem, słońce swoimi promieniami podkreśla przejrzystość wody, wszystko to zaprasza, aby wejść do wody i rozkoszować się tym, dostrzegam nawet malutkie kraby, żerujące na piasku.

Moje stopy obmywa woda, czysta i poszukiwana, to miejsce raduje mą duszę.

Olbrzym

Pewnego razu na Dachu Świata, żył sobie Olbrzym. Był tak ogromny, że jednym ruchem swojej ręki równał góry i zamki. Gdy tak zapamiętale pracował spodobało mu się jedno skaliste wzgórze, z którego zrobił sobie hełm po czym wybrał się na Wędrówkę.
Kierował się w dół do Innego Świata, roztaczały się przed nim błękitne tarasy, były za małe dla niego aby mógł nimi swobodnie schodzić, wybrał więc drogę jak niczym alpinista mając wciąż przed oczami bezdenna przepaść.
Nagle pojawił się przed nim kościany rycerz, pyszny i pewny swego, prowokował naszego bohatera.
Po co mam się rozpraszać na takie indywiduum zastanawiał się i szedł sobie dalej, przeciwnik wciąż nie odpuszczał, no cóż Olbrzym machnął od niechcenia ręką, co zdecydowanie na stałe wykluczyło rycerzyka z opowieści.
Schodził coraz niżej , teraz drogą były ogromne meble, tutaj jeszcze bardziej musiał być uważnym i ostrożnym , aby nie odpaść od ściany.
Gdy wreszcie jego wędrówka dobiegła końca i poczuł pod stopami Dolny Świat okazało się, że całe to jego zejście i wędrówka otworzyły drogę do Podziemnego Świata.
Niektóre meble poprzewracały się, ponieważ nie wytrzymała podłoga i pękła odkrywając to co do tej pory było ukryte, okazało się że od wieków nikt o nią nie dbał.
W jakiś czarodziejski sposób nasz bohater będąc na powierzchni podróżował duchem do Podziemnego Świata, gdzie wśród pościgów, ucieczek i rozmazanych cieni przemierzał miejsce które było rozkładem.
Po powrocie Olbrzym spotkał pewną Istotę, dostał od niej kilka wskazówek. Padły słowa „Jak myślisz po co tutaj jestem. Jestem aby pomóc Ci się określić…”