Rodzi się dziecko – upragnione, kochane, cudowne.
W miarę jak rośnie poznaje otaczający go świat, uczy się podstaw od rodziców, najbliższych. Potem wysyłają go do szkoły, gdzie uczy się zaradności, dają mu podstawy na przyszłe samodzielne życie. Uczy się żyć pod dyktando lepiej wiedzących, do czego ma dążyć, w jaki sposób ma spełniać oczekiwania najbliższych i środowiska, w którym przyjdzie mu żyć, co ma robić, by osiągnąć sukces. Uczy się tańczyć taniec życia tak, by nie pozrywać niewidzialnych sznureczków, które są przywiązane do jego cienia.
Żyjesz pod dyktando lepiej wiedzących, jak powinno wyglądać twoje życie. Mówiących, do czego masz dążyć, jak się ubierać, jak rozstawić meble w mieszkaniu, jak ustawić się w życiu, by osiągnąć sukces i pociągają za niewidoczne sznurki a ty tańczysz w rytm granej muzyki, ulegając złudzeniu, że to życie jest takie, jakie chcesz, żeby ono było, ulegając iluzji, że są to twoje wybory.
Czy ktoś kiedyś zapytał, co czujesz i myślisz, gdy jest ci smutno i czujesz się samotny? Czy ktoś wysłuchał, o czym marzysz, czego pragniesz, co dzieje się w tobie, kiedy siedzisz sam w ciszy czterech ścian pokoju?
Tylko skąd ten smutek, zniechęcenie, które tak często gości na twej twarzy – masz wszystko, no, prawie wszystko.
Obudź się, zapytaj serca, czego tak naprawdę pragnie. Czy pragnie konta w banku, najnowszej marki samochodu, urlopu w krajach egzotycznych? Czy może wystarczy mu bliskość drugiego człowieka, ciepłe spojrzenie ukochanej osoby, przytulenie i ciepło drugiego ciała?…