Tag: bieg

Przemoc na co dzień…

dziecko Dużo mówi się o przemocy w rodzinie – tej skrajnej, w patologicznych rodzinach – ale niewiele pisze się czy mówi o codziennej przemocy
w rodzinie wobec małego, starszego czy nastoletniego dziecka, wynikającej
z nieświadomości rodziców i rodzeństwa, którzy również zaznali tej przemocy we własnym dzieciństwie.
Nie próbuję w żaden sposób umniejszać zasług, które im się należą, ale nie chcę już milczeć tylko dlatego,że to społeczne tabu.

Gdy rozpoczynam ten temat w dyskusji, od razu podnosi się krzyk, że nic nie rozumiem, bo… nie masz dzieci,nie masz rodziny, ty nic nie wiesz.
Kto nie rozumie? Kto boi się, że będzie mu zwrócona odpowiedzialność za to, co robi czy zrobił własnemu dziecku, młodszemu bratu czy młodszej siostrze? Co wpłynęło na zaburzenie osobowości młodego człowieka, kiedy w okresie dorastania raz po raz słyszał: „jesteś głupi!”, „a co ty tam wiesz!”, „nie bądź taki mądry!”, „weź przykład z (tutaj wpisz imię), jaki jest grzeczny, mądry, jak dobrze się uczy, jaki jest zaradny”.

Codzienne tego typu sugestie potrafią zniszczyć tożsamość czy wartość człowieka
w jego własnych oczach.
Co skłania człowieka do bezwzględności wobec innych, do wykorzystywania słabszych czy bezbronnych?
Co nauczyło nas być nieufnym, czy wręcz wrogim wobec drugiego człowieka? Skąd w nas tyle agresji wobec siebie i wobec innych?
Skąd w nas tyle  obojętności wobec bólu i krzywdy?

Rodząc się wszyscy mamy jednakowe szanse na dobry start w życiu. Jesteśmy radośni, twórczy, pełni wspaniałej energii, którą tak uwielbiają dorośli a dzieci tak chętnie dzielą się nią z całym otoczeniem, nie wyłączając
pluszowych przytulanek, czy zwierząt. A potem gdzieś to z biegiem czasu ginie – dlaczego?

Co niszczy to wszystko, co tak uwielbiamy u maluchów, co po latach objawia się u nich nieśmiałością, krytykanctwem, niezdrową rywalizacją dążącą do zniszczenia przeciwnika? Co nieagresję nazywa słabością, bezbronnością? Co to jest, co każe nam niszczyć naszego dyskutanta, bo ośmielił się mieć inne zdanie, inne poglądy od naszych?

Cuno i Moccos

Biegliśmy korytarzem, podłoga była nie równa, poruszała się, nasuwało mi to skojarzenia z mostem zwodzonym. Dostrzegamy jakiś ludzi, przeskakujemy ostatnie przeszkody i jesteśmy zaskoczeni widzimy przed sobą morze i oddalający się brzeg, jesteśmy na statku, ale już spokojni.

Jestem w dużym mieście, w jego części fabrycznej, przypominam sobie, że byłem tu wcześniej z przewodnikiem, wszędzie pracują ludzie, pełno maszyn i hal.
Szukam drogi przez to wszystko i zastanawiam się czy iść tym labiryntem fabryk, maszyn i ludzi czy obejść szukając innej drogi.
W pewnym momencie jestem w maszynie, w której jestem uwięziony, maszyna ściąga mnie na dół, przypomina to siłownik lub windę, czuje na plecach stal drugiej maszyny, niewiele brakuje abym utknął lub po prostu zginął.
Jestem coraz niżej, rozglądam się uważnie, szukając szansy uwolnienia się od tej maszynowej przejażdżki. W ostatniej chwili udaje mi się wyskoczyć.

Widzę szeroki krater w piasku, powoli opada na niego wzorzysty materiał, jakby gobelin, który przykrywa szczelnie krater i jego okolice.

Strzelałem z łuku do niewielkich celów, instruowany w jakimś pomieszczeniu przez nieznanego mi mężczyznę.

Podróżuję docierając do wiejskich zabudowań, jest kilka dróg do wyboru, zastanawiam się, którą wybrać.
Po chwili widzę, że ktoś nadchodzi, był to mężczyzna w towarzystwie dzika i ogromnego psa.
Dzik poza wielkością nie różnił się od normalnego dzika, pies za to był wyjątkowy.
Sierść o długim włosie ognistego koloru, jego wielkość wskazywała, że to może być wilczarz irlandzki, ale sadze, że przekraczał normę i jak na wilczarza. Postać psa morfowała, raz był potężną bestią ze szczęką wypełnioną całym arsenałem zębów nienaturalnej wielkości, by po chwili być bliżej nieokreśloną starą kobietą, noszącą diadem ze zwisającymi ozdobami po bokach. Przez chwilę rozmawialiśmy, po tym cała trójka poszła w kierunku lasu, a na odchodnym dzik podbiegł w moją stronę jakby chciał się ze mną bawić. Mężczyzna zawołał go i odeszli.

Dziwne, ale „rozczytuję” te symbole

Siedząc oddawałem się całkowicie pisaniu, na jawie dostrzegałem najmniejsze szczegóły i życie barwnego „świata” przeze mnie opisywanego. Tak jakby ziściło się moje marzenie by w ciągu dnia, na jawie doświadczać niewysłowionego, widzieć i odczuwać.
Słowami ubrać to wszystko, by inni mogli tego doświadczyć.
W pewnej chwili dostrzegłem, że z lewej strony nadbiega w moja stronę czarny wilk, a z prawej strony nadbiega niedźwiedź polarny. Pomyślałem sobie „chłopaki nie teraz, jestem zajęty” pisałem wciąż nic nie robiąc sobie z ich biegu.

Dostałem polecenie od swojej kierowniczki, zbuduj „urządzenie”, którego kształt przypominał wysoką, kilkustopniową wieżę. Moim zadaniem było przymocowanie do jej boków pojedyńczych miedzianych włosów, padło też określenie „manometr”.
Miałem to wszystko wykonać własnoręcznie posługując specjalną lutownicą, którą już kiedyś w życiu pracowałem montując delikatną elektronikę.

Kręte niekończące się schody, co jakiś czas były umieszczone bramy, przez które przechodziłem, dopingowany przez niewidzialnego kibica. Wszystko rozgrywało się jakby nie miało mieć końca, przechodziłem przez bramę wracałem i wchodziłem w następną.

Podróżowałem przez nieznane mi kraje, mając do dyspozycji tylko prostą mapę i naniesione na niej punkty. Niebieskie to miejsca, w których już byłem, a czerwone miejsca jeszcze nie odkryte.
Każde miejsce było wieżą lub zamkiem, spotykałem się tam z bliżej nieokreślonymi istotami, z którymi prowadziłem bliżej nieokreśloną wymianę handlową.

Widzę, że moje akwarium stoi na wyższej półce, być może bym spojrzał na nie pod innym kątem. Karmiąc ryby unoszę część pokrywy, okazuje się, że w pokrywie jest ukryta dodatkowa półka, z której wysypują się ogromnie płatki karmy dla ryb.

Miasto, które oddycha na nowo, skryte przez wieki w czeluściach ziemi. Znika warstwa ziemi, spod której wyłania się rzeka, już nie jest ona podziemnym kanałem, a na jej brzegach tkwią poskręcane drzewa, które na nowo będą uczyć się słońca.

Wróciłem z podróży, wypakowałem swoje bagaże z autobusu, ich ogrom mnie rozśmieszył, jakby to był bagaż drużyny piłkarskiej, a nie jednej osoby. Scena się zmieniła, ale miejsce to samo, z tą różnica, że teraz to był wysoki wyszynk, do którego były przymocowane uchwyty do wspinaczki skałkowej, podciągałem się na jednej ręce rozmawiając swobodnie.

Jechałem autobusem z grupą ludzi, wszyscy mieli wspólne bilety, jeden bilet na dwie osoby.
Ja miałem wspólny bilet ze swoją zmarłą Babcią.

Widzę dziewczynę na szpitalnym łóżku, piszącą poezję ołówkami samopiszącymi, którą później sam czytałem.

Fabryka snów - sztuka śnienia, bajki terapeutyczne, rozwój