Pierwszymi aktorami są ojciec i dwóch chłopców bliźniacy, ojciec jest bardzo dumny z synów, którzy są surferami. Używają specyficznych desek z wzmocnieniami które utrzymują ich w odpowiedniej pozycji, jakby wypełnienia pod ugięte nogi. Widzę ich jak suną po falach, by później przenieść się na wodospad.
Jestem z ojcem bliźniaków w jakimś pomieszczeniu gdzie słuchamy wykładu, podczas którego nachodzi mnie myśl aby zbadać sobie krew, pojawia się strzykawka.
Następna scena załatwiam różne sprawy w swoim mieście, docieram pod pewien dom gdzie dostrzegam ojca i wujka, obydwoje już nie żyją. Nie zwracają na mnie jakieś większej uwagi, aż nagle ojciec zwraca się do mnie abym przyszedł jeszcze raz później.
Proszę go „o komórkę” czyli tłumacząc sobie o kontakt, nie podał, więc postanowiłem nie angażować się skoro nie podaje „kontaktu”, poszedłem dalej.
Docieram do domu moja mama opowiada mi jak to zmieniła podejście do mojego brata i on do mamy. Dziwne to było, nienaturalne…
Postanawiam skorzystać ze strzykawki, podwijam prawy rękaw, a na zgięciu łokcia dostrzegam miejsce zapalne w żyle. Naciskam palcem, wypływa z niego ropa, ale widzę że jest coś jeszcze, nieduży robak, włochaty, cienki, przypominający gąsienicę.
Przy wyciąganiu przerywa się na dwie części, ale pomimo tego po chwili udaje mi się wyciągnąć obydwie części. Daje mi to wszystko do myślenia, rozmawiam z rodzicami i z kimś przez telefon, stwierdzam że teraz muszę się przebadać po tym co zobaczyłem.
Mama jest osobą „przeciwnikiem” która mnie od tego odwodzi, że mi się to nie uda.
Nie poddawałem się i obstawałem przy swoim…
Podwijam lewy rękaw, a tam dostrzegam na żyle ciemnobrązowe „zaropienie”.
Naciskając to palcem widzę jak pod skóra przesuwa się ta cała masa, nie chcąc tak łatwo wyjść, powoli zaczyna pękać, wypływa brązowa masa, jednym zwartym i gęstym strumieniem.
Proszę ojca o pomoc, on gra rolę ”pomocnika”, masa wypływa jak z maszynki do mięsa, tak jakby na drodze tej masy pojawiła się stalowa kratka z maszynki. Ojciec podaje mi naczynie, w którym zbiera się ta cała masa.
Naczynie zaczyna się wypełniać, z nie uformowanej masy zaczyna się tworzyć jakiś stwór „pasożyt”. Wyodrębniają się organy, jeden z nich przypomina ogon, który usiłuję złapać, porusza się on gwałtownie na boki wymykając mi się.
Proces oczyszczenia wciąż trwa, z zarazem stwór zaczyna przybierać rozpoznawalną postać, po chwili można dostrzec postać rudowłosej dziewczyny, która uśmiecha się do mnie z przebiegłym uśmiechem.
Mówi do mnie „Nie będzie tak łatwo” starając się skaleczyć mnie paznokciami które bardziej przypominały szpony, by wniknąć we mnie ponownie. Staram się ją trzymać na dystans, wymykając się jej zakusom, by nie dopuścić do zakażenia.
