Tag: serca

Matrix

Żyjemy w nim od pierwszego oddechu, aż do ostatniego… Nie poznasz wcześniej czym jest, dopóki osobiście nie wyrwiesz się z niego. A i to niewiadomo, czy odnajdziesz w sobie na tyle siły, by się w nim z powrotem nie zanurzyć.

Od pierwszych chwil życia uczą cię jak masz w nim funkcjonować – co myśleć, co i jak mówić, co i jak czuć, jak wyrażać emocje i uczucia. W to wszystko wprowadzają nas niczego nieświadomi najbliżsi – rodzice, powielający te same wzorce, które stosowali ich przodkowie, ponieważ innych nie znają.

Wykształcają w nas agresję, przemoc, pogardę dla życia, terroryzm, obojętność na zabijanie – mentalność niewolnika, który ma wykonać tylko to, co mu każą, z wyłączeniem myśli i odczuć. Mamy być jak roboty, które nie myślą i nie czują. Przechodzimy nad tym do porządku, niczego nie zauważając. Po co myśleć, skoro inni robią to lepiej od nas – czy wiedzą więcej? Czy są ekspertami?… Dla kogo ekspertami?

Nauczono nas polegać na oczach, na tym co widzimy. Dlaczego nasze serca nie czują tego samego, co oczy widzą? Dlaczego czując ból boimy się go zidentyfikować, dlaczego boimy się palcem pokazać sprawców tego bólu?

System zabrania pociągnięcia do odpowiedzialności kata – lepiej pozwolić na niszczenie ofiary, niż rozprawić się z nim. Tym katem często jest osoba najbliższa – nieświadomy rodzic.

Nie oburzaj się, przecież jesteś oswojony z agresywnością i przemocą pod każdą postacią, jaką w domu stosowali rodzice i starsze rodzeństwo, często robiąc z najsłabszego członka rodziny kozła ofiarnego. Obojętnie przechodzisz obok bitego dziecka, nie reagujesz na agresję młodych gniewnych bojąc się, że tobie wyrządzą krzywdę. Matrix. Nie wychylać się, podporządkować całkowicie systemowi. To nasza filozofia na życie.

Zafałszować prawdziwe uczucie miłości, żebyś nie odkrył jej siły. Komu na tym zależy? Tobie? Twoim rodzicom? Dziadkom? Praprzodkom? Dlaczego jest w nas tyle strachu i przerażenia, chociaż najczęściej temu zaprzeczamy, nie chcąc lub bojąc się sięgnąć głębiej, jakbyśmy widzieli w tym zagrożenie a nie uwolnienie… Matrix w czystej postaci.

Ślimak

Jesteśmy w górach, dokoła pełno asfaltu i ludzi, być może jest to wynikiem moich myśli na jawie, że polskie góry są chwilami zadeptywane przez ilość ludzi i samochodów.

Dostrzegam na kamieniu dużego, przezroczystego ślimaka. Jego kolor jest bardzo delikatny ledwo co przebija, pomarańcz, ukazujący całe wnętrze ślimaka.
Przybliżam się i mój wzrok staje się jakby szkłem powiększającym, zaglądam w głąb ślimaka, dostrzegam jakby dwa narządy.
Jeden szczególnie się wyróżnia bo jest największy, pierwsza myśl że przypomina jabłko.
Zwiększam powiększenie, dostrzegam najmniejsze szczegóły, różnicę w kolorach narządu i pomimo takiego zbliżenia widzę wciąż jabłko. Sercem ślimaka jest „jabłko”.

W realu zacząłem zastanawiać się nad tym co widziałem, ślimak nie jedną ma symbolikę.

Znalazłem coś takiego:
„Ślimak, po hiszpańsku caracol, (w języku tsotsil „puy”), to od dawien dawna bardzo ważny symbol Indian zamieszkujących stan Chiapas. W niektórych regionach ślimak był uważany za święte zwierzę i symbolizował „wchodzenie” do serca oraz jednocześnie „wychodzenie” z serca. Ślimakiem nazywano te ż wspólnotę, aby słowo przechodzące od jednej osoby do drugiej doprowadziło do narodzin porozumienia.”

Ślimak to ja, ale czy sięgnę po owoc w swoim sercu?

Kontrolowane szaleństwo

Akcja rozgrywała się w bliżej nieokreślonym hotelu, w który przebywało z kilkanaście osób.
To miejsce miało swoje tajemnice, niektórzy goście doświadczali dziwnych i niewytłumaczalnych zjawisk. Widzieli duchy, słyszeli dźwięki, których nie można było określić źródła, przedmioty się przesuwały i wiele jeszcze innych wydarzeń, które przyprawiały gości o szybsze bicie serca.

Zdarzało się, że jakiś nieszczęśnik znalazł się w apogeum tych zjawisk, i z reguły kończyło się to szaleństwem. Widziałem uciekających ludzi, których umysł już nie mógł znieść tego wszystkiego, ich krzyk i błędny wzrok uciekały jak najdalej od tego miejsca.
W pewnym momencie dostrzegam jakiś „ruch” zawirowanie, ale nikogo nie widać, ktoś przemyka na skraju widzenia chowając się za swoją niewidzialnością.

Zacząłem kojarzyć fakty, ukrywająca się osoba była jedną z, wielu które były sprawcami zamieszania, a zarazem ich korzyścią było szaleństwo gości hotelowych.
Z każdą chwilą coraz wyraźniej widziałem przeciwnika, dziwił mnie sposób, w jaki dostrzegałem jego ukradkowe kroki, raz widziałem dosłownie gdzie w danym momencie się znajduje, raz wiedziałem nie widząc, tak jakbym wyprzedzał jego ruchy.

Bardzo go to zdziwiło, że jest tu ktoś, kto może go widzieć, a tym bardziej, że ten ktoś może być równorzędnym przeciwnikiem. Podjąłem walkę, ale musiałem też pilnować czasu ile już jestem w tym szalonym miejscu, każda chwila dłużej i można było by nie wrócić…

Fabryka snów - sztuka śnienia, bajki terapeutyczne, rozwój