mgła

The Five People You Meet in Heaven

Filmowa historia o człowieku, który spędził prawie całe swoje życie w Wesołym Miasteczku.
Konserwował, naprawiał wszystkie urządzenia, „by było bezpiecznie”,jak to sam często podkreślał wobec swoich współpracowników.
Od momentu powrotu z wojny, żywił do końca swoich dni, pretensje do świata za przestrzeloną nogę, która uczyniła go tym kim jest.

W ostatnim dniu czynił to co do niego należy, gdy nagle okazało się, że życie kilkorga ludzi wisi na włosku, a dokładnie na stalowej linie, która z każdą chwilą stawała się coraz cieńsza.
Udało uratować się wszystkich z wysokościowej gondoli, ale nikt nie widział jednego…
Małej dziewczynki przerażonej wrzaskiem, zamieszaniem, całym tłumem dookoła, przysiadła na ziemi ale akurat w miejscu, które miało być za chwilę miejscem upadku gondoli.
Mimo usztywnionej nogi, mimo wieku, mimo wszystkiego, spieszył się by ratować Małą.
Ostatnią, rzeczą którą czuł był dotyk małych dłoni…

Ciało odzyskało sprawność, tak jakby lata całej starości uciekły, Miasteczko było opustoszałe, głos z początku przychodził mu z trudem.
Poza nim była tam jedna osoba, pierwsza, która miał ukazać mu to czego nie dostrzegał w swoim życiu.
Jak życie każdego z nas jest powiązane z życiem innych ludzi.
Pierwszy jego rozmówca człowiek dziwadło o niebieskiej skórze, który występował kiedyś w Miasteczku, zapowiedział, że spotka się jeszcze z czwórką gości.

Drugim był kapitan z czasów wojny, który wyjawił mu prawdę o przyczynie przestrzelonej nogi, i doprowadził do uwolnienia nienawiści, jaka narastała z każdym dniem życia Eddiego od momentu postrzału.
Trzecią osobą była właścicielka Wesołego Miasteczka, która otworzyła mu oczy na jego ojca, to kim był i jaki był naprawdę. Obrazy, które ujrzał odmieniły wszystko, przebaczenie otworzyło serce naszego bohatera.
Kolejne spotkanie było czymś zaskakującym, spełnieniem nadziei, ukojeniem. Wpierw zobaczył, a później poczuł ciesząc się żywą radością, ściskając w ramionach swoją żonę.
To Ich chwile…

Coraz słabszy, znalazł się nad rzeką, kamienisty brzeg rozciągał się przed nim, lekka mgła unosiła się tuż nad powierzchnią spokojnej wody.
Zobaczył małe dzieci myjące się w rzece, opadający z sił podszedł do jednej małej dziewczynki, która przywoływała go delikatnym ruchem dłoni.
Skośnooka dziewczynka wskazując na siebie powiedziała „Taala”, on zaś w odpowiedzi wskazując na siebie powiedział z rezygnacją „Przegrany”.

Z uśmiechem potwierdziła jego domysły, że jest piątą osobą z którą miał się spotkać. Nikt z poprzedników nie powiedział mu czy dziewczynka dla której zaryzykował swoje życie, czy przeżyła.
– Czułem jej małe dłonie…
– Nie, to były moje dłonie wciągnęłam Cię tu do Nieba:), nie wyciągnąłeś małej dziewczynki…
– Odepchnąłeś ją, ona żyje.

Powoli dociera do niego dlaczego rozmawiają…

Czasy wojny… krokami w szaleństwie, dłońmi trzymającymi miotacz ognia spalił kilka drewnianych domów w dżungli. Wszystko zaczynał sobie przypominać, obrazy które przemykały wyjaśniał aż nazbyt wiele.
Matka schowała swoją córkę w domu, by tam była bezpieczna.
Mimo szaleństwa tamtego czasu widział, że ktoś przemyka wśród płomieni, chciał wejść w płonący dom.
Kapitan nie miał wyjścia przestrzelił mu kolano…

To już nie ta dziewczynka, którą ujrzał nad brzegiem rzeki, jej skórę pokrywają teraz rany po oparzeniach, ich czerwień podkreśla wszystkie wydarzenia.
W wodzie jest pełno kamieni, Taala wydobywa z dna jeden większy, płaski kamień, unosi go w stronę Eddiego.
– Umyj mnie…
Zdezorientowany bohater nie wie co ma robić, jest roztrzęsiony, nieporadnie, powoli dotyka policzka pokrytego bliznami.
Woda, kamień, dotyk, troska rozmywają blizny, przywracając dziecięcą skórę.
Z uśmiechem Mała bierze go za rękę i razem zanurzają się pod wodę…
Rzeka zmienia się w niekończący się Ocean…

Kim jestem, że doświadczam ukrytego
Kim jestem…

Przywitanie…

Zacząłem pisać bajkę o złej księżniczce, ale po stworzeniu jej rusztowania uznałem , że jest nazbyt techniczna i zarzuciłem ten pomysł. Przydało by się więcej energii, czytaj jakieś „Hawaje”;), a tak to w około mgła i jakieś nie wiadomo co deszczowo-śniegowe lecące z nieba. Nawet w śnieniu zataczam się, co daje mi do myślenia trzeba odbudować się, bo jak nie to będzie źle. Chwilowo postarać się odłożyć na bok jakieś dziwne „przypadki”, co nie znaczy, że uda się to w 100 procentach.

Ostatnio odwiedziłem świat, w którym panował zwyczaj iście zaczerpnięty z tradycji Wikingów.
Było słonecznie, szukałem właśnie jakiegoś odpowiedniego miejsca na odpoczynek, dokoła pełno studni i spokojna rzeczka. Właśnie tu zachwiałem się nad jakąś cieknącą wodą podejrzanego pochodzenia. Później dotarłem do domu, gdzie bliżej nieznana mi kobieta „zastrzeliła” mnie swoimi pytaniami, czy nie wiem gdzie ktoś jest, w domyśle ktoś z tej rodziny, ja zrobiłem duże oczy, a ona zniecierpliwiona , że jak ja nie mogę tego nie wiedzieć.

Ja na to, jak to, przecież Adam (głowa rodziny u której byłem ) powinien wam powiedzieć, że ja jestem tylko przejazdem. Poszedłem z całą rodzinką na jakiś wiec, tłum ludzi, kilku policjantów wmieszanych w tłum, widocznie agresja tutaj inaczej jest pojmowana.

„Prali się po mordach” jakby to była popołudniowa sjesta, nie wyłączając z tego policjantów, jak cos ktoś miał do „powiedzenia”, od razu brali się do wymiany argumentów;)
Wczoraj zaś, też było to ciepłe miejsce, przynajmniej tam nadrabiam zaległości słoneczne, wycieczka, słoneczne okulary i pewna świątynia.
Świątynia była zbudowana na wzór zachodni, ale zgromadzenie które miało w niej miejsce wywodziło się z tradycji hinduistycznej lub bardzo ją przypominało. Na pierwszy rzut oka ktoś bardzo łatwo mógłby się pomylić i wsiąść to co widział za obrządek zachodni, ale właśnie „ale”.

Jakoś to wczoraj było dość „bogate”…
-Witaj Masai! Jestem ,więc pytaj.
– Kim jesteś?
– Jakie ma to znaczenie kim jestem, wczoraj mocno zadałeś pytanie, więc pytaj.
Później dostało mi się od Rodzinki, czemu to ja nie wykorzystuję tego to, a tego, skoro to mam.
Moim „mocnym” wczorajszym pytaniem była sprawa pewnych moich doświadczeń tuż poprzedzających sen. I to zazębiło się burą od Rodzinki, że jak to ja nie widzę tych wydarzeń, nie wyciągam odpowiednich wniosków itd. Wniosek mam do przeczytania kilka książek.

Nagle mam gościa.
– Witaj Masai dawno się nie widzieliśmy, masz zaproszenie na dziś od Łabędzi.
Pogoda okropna, ale jakoś to mnie nie przestraszyło i poszedłem do Łabędzi razem z naszym koto-psem;)Gdy nadchodziliśmy Łabędzie płynęły w przeciwna stronę daleko od nas, poszliśmy sobie dalej, pomyślałem sobie wejdźmy na pomost, po podziwiamy.

Nagle nie wiadomo skąd nadpływa Łabędź, całe stado jest po drugiej stronie, a ona nadpływa do nas. Podpłynęła bardzo blisko, przywitaliśmy się, chwile później nadpłyną jej towarzysz (większy i mocniej zbudowany) i stad wiem , że to była ona, jej towarzysz nie podpłynął tak blisko.
Poruszony tym przywitaniem wróciłem do domu….

16 luty 2007

Niszczę, zdobywam, przebiegłość wsącza się w każdy kamień
Przez najmniejszą słabość przeciśnie się duch mój
By wydobyć Ciebie